’Huize Paal 8’ is een locatie van Zorgorganisatie Ameland. De bestuurder maakt zich grote zorgen of ze voldoende personeel kan krijgen voor de vele toekomstige vacatures. Ze wil extra BOL- en BBL- studenten opleiden en geen student mag de opleiding verlaten zonder goede reden.
Tijdens de koffiepauze wordt gemopperd en geklaagd; ‘wat moeten we ineens met zoveel mensen op de afdeling, we wisten niet dat de studenten vandaag kwamen, voor bewoners ook onrustig’ Afdelingshoofd Tineke komt een bakkie halen en hoort de verhalen. Ze zegt eerst niets, ze kijkt en denkt. Ze gaat niet mee in het geklaag, maar vraagt door: ‘ We kregen toch een mail van de afdeling Opleiden dat deze studenten vandaag zouden komen?’ Verzorgende Saskia zegt; ‘Ja, kan wel zijn, maar dan nog … dit is toch veel te veel. Ik heb vandaag 2 studenten mee, wat moeten ze doen ? Er zijn niet eens voldoende stoelen voor iedereen‘
Tineke herinnert aan het werkoverleg van vorige week waarin werd verteld dat bewoners door drukte onvoldoende persoonlijke aandacht krijgen. Kunnen we dit samen met studenten aanpakken, was toen de vraag. En… extra mensen opleiden is een harde noodzaak.
Verzorgende Maria zegt ‘Ja maar, bij ons op de afdeling is geen tekort, zelfs deze zomer niet. Waarom moeten wij dan extra opleiden?’ Tineke: ’Omdat wij met elkaar Zorgorganisatie Ameland zijn en wij samen, niet alleen nu maar ook in de toekomst, moeten zorgen voor voldoende personeel! Of vind je het moeilijk meerdere nieuwe studenten tegelijk te begeleiden? Is dit een hulpvraag? Kan ik daarin iets voor jullie betekenen? De studenten zitten er bij en voelen zich ongemakkelijk. Het gaat over hen.
Het wordt stil tijdens de koffie. Totdat meneer Peters roept: ‘Joehoe, joehoe, wil iemand mij helpen…?’. Meneer Peters is door een combinatie van ouderdomsziekten behoorlijk beperkt, maar wel helder van geest. Hij is doorgaans goed gemutst en ziet elke dag als een cadeautje. Een van de studenten, Sita, staat op en zegt: ’Ik ga wel even, ik heb nog jonge benen’. Even later komt Sita vrolijk lachend terug en vertelt: ‘meneer Peters vraagt of ik hem wil helpen met zijn mobieltje. Zijn kleinzoon Max is aan het backpacken in Australië. Die stuurt foto’s, filmpjes en liedjes, maar opa kan er niets mee. Meneer Peters meent dat er vandaag wel voldoende personeel is en vraagt om hulp. Mag ik dat doen? Hij wil dit zo graag van mij leren!’
Wat lastig leek, is nu makkelijk. Al snel komt uit de kamer van meneer Peters muziek. Max verkeerde nog helemaal in de stemming van het concert van Coldplay waar hij was geweest. Opa kreeg een live opname van Viva la vida… Leve het leven!
