In management- en organisatieliteratuur gaat het er altijd over: de wereld verandert. De vergrotende en overtreffende trap zijn blijkbaar ook van toepassing: de wereld verandert in hoog tempo, zelfs een ongekend hoog tempo. Professor Jan Rotmans (hoogleraar veranderkunde) zegt daarover: ‘We leven niet in een tijdperk van verandering, maar in een verandering van tijdperk.’ Hij vindt dat wij ons bevinden in een cruciaal kantelmoment in de geschiedenis van de mensheid.
De werkvelden in de zorg maken deel uit van deze kanteling en dat besef vertaalt zich in de notie dat het veel van ons vergt om staande te blijven. We hebben nog altijd herinnering aan een volgordelijk schema van ons aardse leven: na je geboorte en peuterjaren breekt de tijd aan van leren. Na het leren volgt een periode van werken en na werken volgt de tijd dat het je gegund wordt om te rusten. Zo is het al lang niet meer. In het nu vertrouwde schema is leren, werken en rusten van alle tijden. De kunst van het leven is om voortdurend een hanteerbare verhouding daartussen aan te brengen. Het leven is niet eenvoudig, zei voormalig Denker des vaderlands René Gude (1957 – 2015) eens.
Oud
Nieuw
Leren is altijd, dat weten we. Maar hoe gaat het in de praktijk? Lukt het werkelijk om werken en leren aan elkaar te verbinden? Het antwoord is: niet zomaar. Leren in organisaties vergt een weloverwogen aanpak. Het gaat daarbij niet alleen om het leren door bestaande medewerkers. Ook de voortdurende in-, door- en uitstroom van stagiaires vraagt om coördinatie en begeleiding.
Zorgorganisaties investeren in leren. Zij creëren nieuwe functies daarvoor of vormen bestaande functies om. Allerlei benamingen passeren de revue: praktijkexpert, leercoach, praktijkopleider, werkbegeleider, adviseur leren & ontwikkelen, opleidingsadviseur. Mooi, edoch het gaat om de onderliggende gedachten en doelen. Nieuwe of vernieuwde functies zijn bedoeld om praktijk te maken van werken en leren. Dit vergt een gestructureerde en doelbewuste aanpak. Dit vergt het bieden van een leeromgeving en het vestigen en stimuleren van een leercultuur. Een cultuur die waarborgt dat we niet alleen in mooie woorden het belang van leren uitdrukken, maar dat daadwerkelijke toepassingen er blijk van geven.
In de werkconferentie komen we te spreken over de betekenis van nieuwe en vernieuwde functies.
Bereid je voor op het inbrengen van eigen ervaringen en verlang vast nieuwsgierig naar hoe anderen dit aanpakken.
