Het thema van deze maand is denken en doen. Dat is een invalshoek die me aan het hart ligt. Toen ik vele jaren geleden als begeleider in de verstandelijk gehandicaptenzorg bezig was met de studie orthopedagogiek raakte dit thema ook het onderwerp van mijn scriptie: in hoeverre krijgen opvattingen van begeleiders gestalte in hun dagelijkse handelen? En tegenwoordig, in mijn werk als bestuurder, zie ik het als mijn kernopdracht om missie en visie, zoals het nu heet, vorm te geven in de dagelijkse praktijk. We hebben niets aan prachtige geschriften in de kast als de begeleiders in de woningen daar geen handen en voeten aan kunnen geven. Denken en doen kunnen wat mij betreft niet gescheiden worden. In onze visie staat elkaar ontmoeten centraal. Mensen zijn in hun kern sociale wezens. De kwaliteit van het menselijk leven schuilt in een veelheid van wederzijdse ontmoetingen en in de ervaring er te mogen zijn. Wij zullen hier als organisatie voorwaarden voor moeten scheppen. Hoe doen we dat? Door mensen met een (zeer) ernstige verstandelijke beperking een overzichtelijke, voorspelbare en voor hen hanteerbare omgeving aan te bieden. Een omgeving die is afgestemd op wat zij aankunnen. Op deze wijze kunnen zij ervaren deel uit te maken van de gemeenschap en ergens bij te horen. Niemand verwoordde het zo mooi als onze bewoner S. op de vraag van een bezoeker of hij het naar zijn zin had: ‘Ze hebben mij hier nodig ……stilte…… met zeepzakjes vullen.’ Ik zou zeggen: de ultieme verbinding tussen denken en doen!
