De beelden die mensen zich vormen over de werkelijkheid kunnen aanzienlijk verschillen. In de zorg maken we dat veelvuldig mee. In de keuzes die mensen maken is de beeldvorming vaak leidend, ook in hoe zij hun loopbanen vormgeven. Dat is jammer. Daar komt bij dat verworven beelden nogal eens worden gecultiveerd, bijvoorbeeld dat het werken in de zorg alleen maar inhoudt dat je mensen moet helpen met algemene dagelijkse levensverrichtingen, zoals wassen, aankleden, eten en drinken. De werkelijkheid is heel anders en veel rijker en mooier. Peter Bult vertelt zijn verhaal.
Inclusief
Ik ben Peter Bult, opgegroeid in Wagenborgen waar ik een mooie jeugd heb gehad. Een leuk dorp waar ook de bewoners van zorgorganisatie Groot Bronswijk er gewoon bij hoorden. Deze bewoners leefden niet enkel op hun eigen terrein, maar je zag ze ook in het dorp. Je kwam ze bijvoorbeeld tegen in de winkel of op het sportveld. Ze hoorden erbij en als jongetje zagen wij hun aanwezigheid in het dorp als heel gewoon. Er was geen enkele reden om angst of weerstand te voelen jegens deze mensen. Zij maakten deel uit van een inclusieve dorpsgemeenschap.
Bij het voetbal hadden wij een vaste trouwe supporter die nooit verstek liet gaan. Zowel thuis als bij uitwedstrijden was hij van de partij, keurig in het pak en herkenbaar aan zijn blauwwitte sjaal. Na afloop dronk hij graag een glas cola.
Voorbeeld
Mijn grote voorbeeld in die tijd was mijn vader en ik wist al op vrij jonge leeftijd wat ik later wilde worden: vertegenwoordiger bij Sony Nederland. Pa was daar al enige jaren werkzaam en dit wilde ik ook. Ik had mijn doel bereikt toen ik samen met mijn vader bij hetzelfde bedrijf werkte en later zijn klantenkring mocht overnemen. Een mooie auto, net pak aan en vooral het regelen en organiseren van dingen, waardoor ik met de relaties een vertrouwensband wist op te bouwen. Dat lag mij goed en daarop volgde vanzelf de groei van omzet. Ik heb veel gezien van de wereld, veel beleefd en, vooral, veel geleerd.
Commerciële drive
De commerciële drive bleef mij altijd triggeren en zo belandde ik in de scheepvaart. Mij werd gevraagd om een bedrijf te runnen in verf, olie en smeermiddelen, op dat moment een totaal onbekende wereld, maar die heb ik mij toch eigen weten te maken. Het organiseren en regelen van dingen loopt eigenlijk als een rode draad door mijn leven. Bovendien hou ik erg van mensen om me heen. Daardoor was ik op een goed moment wel klaar met die commerciële werkomgeving, vervuld van cijfers, stress en vooral steeds meer moeten.
Helemaal iets anders
Ik wilde wat anders en vroeg mij steeds vaker af wat ik leuk zou vinden om te gaan doen: iets dat radicaal anders zou zijn, ik voelde wel dat ik dat wilde. In de periode dat ik zoekende was en niet thuis wilde afwachten tot er wellicht leuke vacatures voorbij zouden komen, ben ik via een kennis gaan werken als stratenmaker. Hier had ik totaal geen ervaring mee maar ik weet wel van aanpakken en daarom greep ik deze kans met veel plezier aan. Het is zwaar werk, maar ik genoot van de buitenruimte en van de humor van mijn collega’s. Zo kwam ik ook op Nieuw Woelwijck terecht om straatwerk te doen. Het voelde meteen wel vertrouwd om daar te zijn en ik vond alles wat ik daar zag en hoorde interessant.
Op een dag
Op een dag gingen de kerkklokken. Ik hoorde van mijn collega dat er iemand was overleden en dat daarom de klokken werden geluid. Omdat wij het dorpsplein passeerden richting ons werk en wisten dat daar, in de kerk, afscheid werd genomen van een overledene, bleef ik op gepaste afstand staan kijken. Ik hoorde Stille Nacht wat in die periode van het jaar niet logisch was. Later hoorde ik dat Stille Nacht altijd wordt gespeeld bij het afscheid van een bewoner. Het deed veel met me; daar sta je dan, stoere kerel die wordt gegrepen door een kerstliedje bij een afscheid. Misschien moest het zo zijn en was dit het keerpunt: werken in de zorg, zou dat mijn bestemming zijn? Toen ik thuis kwam en mijn vriendin vertelde over de uitvaart, wist ik: hier laat ik geen gras over groeien, hier ga ik werk van maken!
Nieuw Woelwijck
Ik meldde mij aan voor een introductiedag bij Nieuw Woelwijck en na die dag was ik overtuigd: dit is wat ik wil. Ik ben nu bijna twee jaar verder en ga met heel veel passie naar mijn werk. Ik geniet ervan dat ik met en voor deze fantastische mensen mag werken. En ik geniet evengoed van de fijne collega’s om me heen. Ik leer elke dag en ben daarmee nog lang niet klaar. Ik wil mij blijven ontwikkelen.
Inmiddels
Inmiddels denk ik dat mijn verhaal voor meer mensen kan opgaan. Ik denk dat veel mensen zelf niet weten waartoe ze in staat zijn en vaak ‘dat is niets voor mij’ als excuus gebruiken. Ik wil hen graag oproepen om anders te denken: ‘verleg je grenzen!’, ‘durf!’ en ‘kijk verder!’
Trots
Ik ben een trotse vader die ook zijn zoon als collega heeft. Ik heb hem kunnen overtuigen met mijn enthousiasme. Aanvankelijk was zijn kijk op de zorg afhoudend: ‘Papa je denkt toch niet dat het werk dat jij doet iets voor mij is.’ Inmiddels weet hij beter en ziet hij een mooie toekomst in de zorg voor zich. Hoe bijzonder is het dat je samen met je zoon mijn moeder, zijn oma, mag verzorgen. Toen ze overleed hebben we samen haar laatste plaats in de kist tot in de puntjes in orde mogen maken. Dat we dit samen zouden kunnen doen…ik had dat in de verste verte niet kunnen bedenken.
Stoer
Er zijn veel stoere beroepen en ook veel mensen die denken dat in de functie waarin zij zich begeven ze enorm veel macht en aanzien hebben. Mooi, maar mijn verhaal is anders, daarom is mijn motto: mogen en kunnen werken in de zorg, dat is pas stoer!
