Op 28 september, 5 en 12 oktober realiseerde Leren is altijd, in samenwerking met ZorgpleinNoord, een programma van drie workshops voor medewerkers die op een of andere manier een bijdrage leveren aan leren en ontwikkelen in hun organisatie. Hun functiebenamingen en hun taken en rollen verschillen: praktijkopleider, praktijkexpert, leercoach, werkbegeleider, adviseur leren & ontwikkelen en meer. Voor sommige collega’s is dit hun functie, voor andere collega’s is dit werk een onderdeel van hun (bredere) takenpakket. Aan de drie workshops namen gemiddeld ruim 20 medewerkers deel.
Belangrijke leerervaring
Wij vroegen aan de deelnemers om een kort verhaaltje te schrijven over een belangrijke leerervaring die zij ooit hebben opgedaan. De reflectie op zo’n gebeurtenis biedt meestal een goed inzicht in je preferente leerstijl.
We publiceren enkele bijdragen van deelnemers.
Deep listening
Toen ik als activiteitenbegeleidster werkte, las ik de aankondiging van een cursus Deep Listening(DL). De inhoud sprak me meteen aan en ik verwachtte dat de cursus me zou helpen bij de uitoefening van mijn job. Al gauw bleek dat de cursus niet alleen mijn werk, maar ook mijn leven zou verrijken. In een training van drie dagen maakte ik kennis met technieken op het vlak van luisteren en waarnemen. Na de trainingsdagen voelde ik een uitnodiging om met de vaardigheden aan de slag te gaan. Dat vraagt oefening, maar een deel ervan gaat ook vanzelf. Mijn ogen en oren zijn tijdens de training opengegaan en ik kan ze niet zomaar weer sluiten. Er is een nieuw bewustzijn en dat blijft doorwerken. Mijn kijk op de wereld veranderde, ik ontdekte dat ik zonder oordeel, zonder verwachting, met compassie kon luisteren naar anderen, ook naar mezelf.
De training gaf me een duw in de rug om mijn oude plek los te laten. Ik ging op zoek naar een nieuwe uitdaging. Door de technieken die ik in de DL-training leerde, ging het sollicitatiegesprek mij makkelijker af dan verwacht. Ik plukte de vruchten van wat ik had geleerd en kwam op een plek terecht waar ik als leercoach de inhoud van de training kan toepassen in mijn contact met collega’s en studenten. Het begrip leren is voor mij voorgoed veranderd. Leren heeft veel minder te maken met toetsen en opdrachten, maar veel meer met een innerlijk proces van persoonlijke ontwikkeling, waardoor je inziet hoeveel je kunt geven en ontvangen.
Is reflecteren te leren?
Een alleraardigste jonge jongen… nog een jaar te gaan en dan mag je als volleerde verpleegkundige aan het werk. Tijdens de verpleegzorgstages, met zusters om je heen, redde je je best, maar nu in deze stage sta je alleen voor keuzes en verantwoordelijkheden. En dat valt je tegen. Je werkbegeleider zegt dat je moet leren verpleegkundig te redeneren. Je knikt, maar begrijpt het niet. Ik zeg dat je moet leren reflecteren, je wil wel maar begrijpt me niet. Dat blijkt na de reflecties en gesprekken die we hadden. Ik vraag wat je nodig hebt om het te leren, je weet het niet. Je team vindt dat je als derdejaars dit zeker al zou moeten kunnen, is dit zo? Ik geef je nog een kans en neem je bij de hand, maar wel met de afspraak dat jij het moet gaan doen. We gaan drie keer per week zitten, jij schrijft een reflectie op een situatie die je is bijgebleven, je maakt gebruik van de vijf W’s (wie, wat, waar, waarom, wanneer) en je vertelt mij wat je geleerd hebt uit deze casus en hoe je dit omzet in een leerdoel. Ik coach je, jij leert. Je zelfvertrouwen groeit en binnen drie weken maak je je het reflecteren meer eigen. Wie had dit gedacht? Het is soms een lange weg om te ontdekken aan welke knop je het best kan draaien, maar als je dan de juiste snaar weet te raken is dat hetgeen wat het leren leren van jonge mensen zo mooi maakt! Ja, reflecteren is te leren!
Valkuil…
Toen mij werd gevraagd om een zeer kort verhaal te schrijven, dacht ik in eerste instantie: dit doe ik zo wel even. Ondertussen ben ik bijna een week verder en heb ik nog niks op papier staan. Het moest in ieder geval gaan over een belangrijke leerervaring… en die heb ik!
Ik kwam als 7-jarig meisje naar Nederland nadat ik in Schotland had gewoond. Ik voel nog mijn eerste momenten in de klas van juf Nicolien. Ik sprak geen woord Nederlands, laat staan dat ik het kon schrijven. Oh wat eng, maar… juf Nicolien zou mij het gaan leren! Met hakken over de sloot haalde ik bijna elke toets. Weliswaar met een zesje, maar toch. Het hakken-over-de-sloot-gevoel stelde mij nog wel eens teleur. Juf Nicolien legde me dan lief uit dat het niet voor iedereen was weggelegd om een tien te halen en dat sommige zesjes meer van betekenis waren dan een tien, ‘zolang je er maar heel hard je best voor had gedaan’. Hoe trots ik ook mocht zijn, van haar, ik durfde nooit mijn rapport aan anderen te laten zien, omdat er maar te veel zesjes in stonden. Nu nog – merk ik – zit het zo neerbuigend in mijn hoofd: slechts een zesje, terwijl ik wel tienen haalde voor de niet getoetste vakken. Het is maar net naar welke resultaten en kwaliteiten je kijkt.
Helaas beland je, ook in je werk, al snel in de valkuil van veeleisendheid. Maar wie verstaat de kunst om niet in die valkuil te belanden? Wat is daarvoor nodig? En ik heb dan nog het nadeel dat ik Kuil heet.
Wat een mooie inspirerende verhalen. Mogen die gedeeld worden?